Ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο απόγευμα του Ιουλίου καθισμένος στη τζαμαρία του καταφυγίου «Γίωσος Αποστολίδης» να αναπολώ΄τις όμορφες στιγμές που έζησα στα μαγευτικά βουνά της πατρίδας μου, της Αστράκας, της Γκιόνας, της Καμήλας, του Φαλακρόυ, της Ζήριας, αλλά πάνω απ' όλα του αγέρωχου και μεγαλόπρεπου Όλυμπου, αγναντεύοντας, τον αγέρωχο και αεπιβλητικό όγκο του στεφανιού να δεσπόζει σαν κορώνα πάνω απ' τα βουνά, να στέκει εκεί μέσα στις ανταύγειες του φεγγαριού προκαλώντας και προσκαλώντας σε.

Διαβάστε περισσότερα εδώ